Ο Θύμιος Καρακατσάνης, ο Γιώργος Κωνσταντίνου (σε μία νέα συνεργασία) και ο Τάκης Χρυσικάκος θα ερμηνεύσουν τους ρόλους του έργου ενώ η σκηνοθεσία θα φέρει την υπογραφή του Γιάννη Ιορδανίδη.
Οι Νταντάδες ανεβαίνουν με σκηνικά και κουστούμια του Γιώργου Πάτσα, μουσική του Θοδωρή Οικονόμου και φωτισμούς της Μελίνας Μάσχα. Βοηθός σκηνοθέτη η Ελευθερία Ευθυμιάτου.
Το έργο του Γιώργου Σκούρτη, που έχει εγκωμιασθεί με ενθουσιασμό τόσο από τους κριτικούς όσο και από το κοινό - 40 χρόνια μετά την πρώτη του παράσταση - παραμένει διαχρονικά επίκαιρο. “Οι Νταντάδες”, σημείο αναφοράς του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου, συνεχίζουν να συναρπάζουν και να ευαισθητοποιούν του θεατές κάθε ηλικίας και εποχής.
Ο Σκούρτης γράφει: “… Το θέμα των “Νταντάδων” είναι βαθιά ελληνικό αλλά και πανανθρώπινο και παντός καιρού. Ο απλός άνθρωπος αντιμέτωπος με τη βία και τον εξαναγκασμό της εξουσίας. Είναι οι φθαρμένες ιδεολογίες του ψέματος, της ανηθικότητας, της ασχήμιας και του θανάτου που εξαναγκάζουν τον ανυπεράσπιστο πολίτη να τις δεχτεί ως αλήθεια, ως ομορφιά, ως ηθική, ως ζωή… Το θέμα του έργου δηλαδή, δεν έχει καθόλου επικαιρικό χαρακτήρα, ισχύει όσο θα υπάρχουν άνθρωποι “στην εξουσία”. Και αλλού γράφει: “Αφεθείτε στους “Νταντάδες”, είναι ωραίοι. Σαν όλους μας είναι. Άνθρωποι με πίκρες, όνειρα, με επιθυμίες, με πίστη στη ζωή, στη ζωή που «κάποιοι» τους την κλέβουν”.
“Οι Νταντάδες” ήταν το πρώτο έργο του Σκούρτη που ανέβηκε στο θέατρο. Το έγραψε από τις αρχές του 1967 μέχρι το τέλος του 1969 και πρωτοπαρουσιάστηκε, πριν από σαράντα χρόνια, το 1970, από το “Θέατρο Τέχνης” του Καρόλου Κουν, σε σκηνοθεσία Γιώργου Λαζάνη με τον Θύμιο Καρακατσάνη και τους Γ. Μόρτζο και Ν. Μπουσδούκο. Ο Καρακατσάνης ξανανέβασε το έργο με δικό του θίασο το 1982 σε σκηνοθεσία του συγγραφέα. Ακολούθησαν πολλές παραστάσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό (Αμερική, Αυστραλία, Γερμανία, Καναδάς, Κύπρος κ.α.).
Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος σημειώνει: “Οι Νταντάδες” επιστρέφουν ανθεκτικοί … Η γλώσσα, ο εσωτερικός ρυθμός του έργου τόσο κύρια, τόσο εύστοχα, τόσο πυκνά το κάνουν αφοπλιστικά οικείο και αναγκαία αποτελεσματικό… Μέσα από το γέλιο, τους καταιγιστικούς ρυθμούς και τον αυτοσχεδιασμό οίστρο “βγαίνει” η τραγική διάσπαση”.
“Οι Νταντάδες” - συμπληρώνει ο Γ. Κάρτερ - στηρίζουν βασικά την δράση τους πάνω σε ένα διάλογο που ξετυλίγεται τόσο εύρυθμα, ανανεώνεται τόσο «φυσιολογικά», ώστε να διατηρεί το ενδιαφέρον του, δύο ώρες, αδιάλειπτα”.
Αυτά ακριβώς τα στοιχεία συντελούν στο να γίνει για τον θεατή απολαυστική η παρακολούθηση των “Νταντάδων”, που το νέο ανέβασμά τους φέρνει το έργο στη σκηνή μέσα από μια σύγχρονη σκηνοθετική ματιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου