"Το Μοναδικό Φιλί" παραμύθι

Σάββατο, 4 Δεκεμβρίου · 12:00 μ.μ

Ιανός

Αριστοτέλους 7

 

 

Ένα παραμύθι για μικρούς μεγάλους κι ακόμα μεγαλύτερους.
Η τρυφφερή ιστορία ενός ηλικιωμένου ζευγαριού που έζησε μια αντισυμβατική ζωή.
Μια μεγάλη αγάπη, ένα αλλιώτικο βλέμμα. Τέλος παράδοξο. Ένα φιλί μοναδικό. Αξιοζήλευτο.
...
Απόσπασμα:

"Μεσάνυχτα. Το ρολόι χτύπησε δώδεκα.
Στον παγωμένο ουρανό δεκάδες φωτοβολίδες εκτοξεύονταν να φιλήσουν τα σύννεφα, μα λίγο πριν τ’ αγγίξουν καίγονταν. Καπνός επέστρεφαν στη γη.

Η Νύχτα μηνούσε στους ξενύχτηδες πως για ένα τόσο φιλόδοξο φιλί δεν αρκεί η τόλμη. Θέλει για συντροφιά την αρετή.

Έπρεπε ειδικά αυτήν την παγερή Πρωτοχρονιάτκη Νύχτα να μάθουν όσοι ξαγρυπνούσαν, πού έσμιγε η τόλμη με την αρετή και ποιο θα ήταν το μοναδικό φιλί που αυτό το βράδυ θα δεχόταν ο Ουρανός.

Σήκωσε, τότε, η Νύχτα το Φεγγάρι απ’ το θρόνο του και το οδήγησε σ’ ένα φτωχικό καλύβι. Το παρακάλεσε να ρίξει όλο το γλυκό του φως στο παραθύρι του.

Το Φεγγάρι τούς βρήκε καθισμένους πλάι πλάι.
Εκείνη ακουμπούσε το κάτασπρο κεφάλι της πάνω στο κυρτό τόξο της ζωής του, -αυτό που κάποιοι ονομάζουν καμπούρα. Εκείνος της ζέσταινε τα χέρια τα σημαδεμένα απ’ τις ανάγκες της ζωής.

Φωτίστηκαν, τότε, τα γέρικα μυαλά τους κι άρχισαν ν’ αναθυμούνται τα παλιά...


... Πόσες φορές η ζωή δεν πήγε να τους μπερδέψει, να τους χαλάσει, να χτίσει τοίχους ανάμεσά τους. Πόσες φορές δεν κινδύνεψαν να χαθούν στην ομίχλη της καθημερινής μέριμνας, της σκληρής βιοπάλης.

Μα πάντα σώζονταν. Πάντα κατέληγαν μαζί γιατί κατάφεραν να μείνουν παιδιά, με τον αγώνα, την αγάπη τους, και την ευχή ενός καλόψυχου ζητιάνου. Παιδιά, που όταν το ένα γκρέμιζε, το άλλο έχτιζε. Παιδιά, που όταν το ένα πληγωνόταν, το άλλο έτρεχε να φροντίσει τις πληγές του...”